Het kerstgevoel

Eerste kerstdag 2011, ik was blut, werkloos en zo brak als een kanarie mijn kater aan het verdrinken bij familie. Vurige wensen voor een gezonder lijfje en een voorleesmoeder werden niet verhoord, dat had ik gewoon niet verdiend.

Eigen schuld.

Met een paar uur slaap sleepte (of is het sloop?) ik m'n kadaver de tweede kerstdag naar het volgende familieding om daar verder te gaan met langzaam sterven.

Dit was niks nieuws, dat deed ik al jaren zo. Het feest op kerstavond was het altijd bijna helemaal waard trouwens.

De mokerslag was natuurlijk oud en nieuw, nog ff het laatste stukje leven eruit blazen door met z'n allen 2 nachten extra wakker te blijven met een ongelooflijke voorraad drank, sigaretten, bommen en granaten. 

Geen oliebollen want oliebollen zijn niet stoer.

Eerste kerstdag 2012, 7 dagen per week, 12 uur per dag werken, ik heb gewoon al drie weken geen kans meer gehad om dronken te worden.

Onder het genot van bergen oliebollen sloop ik mijn geraamte en alle pezen en spieren die daaromheen groeien op de werkvloer.
200 procent cashen met de feestdagen.

's Avonds nog even zo'n familieding. Met schoonfamilie bij oma eten. 

Met kloppende voeten en een hernia druk ik mijn brakke lijf op de dikke zachte bank, een bord warm eten op mijn met spierpijn doordrenkte schoot. Ik moet zeggen dat ik me zeker niet minder brak voel dan precies 1 jaar geleden.

Oma heeft drie dochters, 1 daarvan is moeder van mijn liefje.

De drie moeders zitten naast elkaar op een bank. Iedereen is uitgegeten en met gloeiwangen zak ik steeds verder weg in de bank tegenover hun, de slaap slaat toe.

1 van de moeders verteld hoe haar zoon vroeger een dikke rollade-baby was en niet eens in een teiltje paste, iedereen moet lachen. 

Vervolgens steekt ze van wal met een intens ontroerend en spannend verhaal hoe deze zelfde baby  geboren werd met geelzucht welke hem bijna fataal werd. Ieder detail werd uiterst uitgebreid beschreven. Tijdens het hele verhaal hing ik samen met de hele familie als een groep brave kleuters aan haar lippen.
Uiteraard eindige het verhaal met een lang gelukkig leven en een meest geniale en ook nog eens lachopwekkende slotzin. Dit verhaal sloot zich als een warme deken om me heen.
Het kerstgevoel.

En zo, lieve kinderen, verdien je dus een voorleesmoeder.

Winter

De wallen onder je ogen
De knikken in je rug
De spierpijn in je armen
Asgrijze huid met bleke korsten, scheuren en barsten, gespannen om je schedel. Branderige ogen en bloedkorsten.
Doorgaan.

Je voelt je een Viking uit het noorden met een rode baard wanneer je wekker midden in de nacht afgaat. In je auto zitten na het ijskrabben is alsof je kapitein bent van een bevroren schip op een ijzige oceaan vol gevaar.
Jij bent niet bang.

Maar wanneer niemand je kan zien rol je jezelf op voor de verwarming en voed je je verzwakte lichaam met rookworst, roomboter en tiramisu.

Nu, troost jezelf met de gedachte dat echte Vikings dit ook deden.
(Piraten trouwens niet. Maar Piraten horen bij de zomer.)

Winter is die kater na de Maassilo, dat kerstdiner.